بوی ماه محرم

السلام علیک یا ابا عبد الله الحسین(علیه السلام)

عشق یعنی تشنگی یعنی عطش     با دلی پر  درد  گفتن ا لــعطش

عشق یعنی کربلا یعنی حسین     اکبر و عباس و اصغر نور عـین

عشق یعنی نینوا و شور و شین   عشــق اکـبر عشق بابا بود و بس

هر سال ماه محرم که میرسد ، پرچم های سبز و سیاه از در خانه ها سر

بیرون می کنند مردم لباس سیاه می پوشند ، به نشانه ی اندوه و غم بودن

و غم داشتن .در و دیوار شهر پارچه های سیاه بر تن می کنند و همه جا

را با نام حســین ( علیه السلام ) مـزین می کنند .مادران اشکی را که بر

صورتهایشان جاری می شود ،  با گوشه ی چادرهایشان پاک می کنند و

می گویند ( یا حسین ) . . . و پدران دست بالا می برند، بر سینه می زنند

و می گویند ( حسین جان ) . . .  وقــتی از داستان حسین ( علیه السلام )

                                                     

                        پرسیدم ، ابر گفت :

                       * اشک چشمانم تمامی ندارد *

                        دریا گفت :

                       * می نالم و فریاد می کشم *

                       افتاب گفت :

                       * اتش گرفته ام و می سوزم *

                                                  

                       یک بار سر در میان کتابها بردم و هر جا در داستانی از حسین اثری دیدم

                      ، خواندم و خواندم .هر جا به نام او می رسیدم ، صفحه یکـتاب از قـطرات

                      اشک موج می زد . . .نمی دانـم کتاب گریـه مــی کرد یا من . امــا در میان

                      کتاب ، تنها سخن از او نبود . مــن نام دشـمن پادشاه شهامـت و ایـثار را هم

                      می دیدم ، نام یزید ، نام نامردی که هوسباز بود  و خوشگـذران .دلـی داشت

                      از صخره سخت تر و از تاریکی شب سیاه تر . صدای نیایـش حسیــن را از

                      کوچه های مکه ، خانه های کوچک و گلین ، اسمان و شب و ســتاره هــای

                      مکه هنوز هم به خاطر دارند . . .